بی اشتهایی عصبی معمولا در دوران نوجوانی شروع می شود و در زنان شایع تر است.

افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی، علیرغم کاهش وزن مداوم، مصرف غذای خود را محدود می کنند، فکر غذا را مشغول می کنند و ممکن است مشکلی را انکار کنند.

کاهش وزن شدید یا سریع می تواند عواقب تهدید کننده زندگی داشته باشد.

پزشکان تشخیص را بر اساس علائم انجام می دهند و معاینه فیزیکی و آزمایشاتی را برای بررسی اثرات نامطلوب کاهش وزن بیش از حد انجام می دهند.

درمان هایی که بر بازگشت به وزن طبیعی و رفتارهای غذایی طبیعی تاکید دارند (مانند روان درمانی فردی و خانوادگی) می توانند کمک کنند.

بی اشتهایی عصبی معمولا در دوران نوجوانی یا جوانی شروع می شود. به ندرت قبل از بلوغ یا بعد از 40 سالگی شروع می شود. تا 4 درصد از زنان در طول زندگی خود ممکن است به بی اشتهایی عصبی مبتلا شوند. بی اشتهایی عصبی در مردان کمتر دیده می شود. با این حال، موارد خفیف ممکن است شناسایی نشود.

دو نوع بی اشتهایی عصبی وجود دارد:

نوع محدود کننده: افراد میزان خوردن خود را محدود می کنند، اما به طور منظم پرخوری یا پاکسازی نمی کنند – برای مثال، با ایجاد استفراغ (به نام استفراغ خود القایی) یا مصرف ملین ها. برخی بیش از حد ورزش می کنند.

نوع پرخوری/پاکسازی: افراد مصرف غذای خود را محدود می کنند اما به طور منظم پرخوری و/یا پاکسازی می کنند.

آیا میدانستید؟

بین یک سوم تا نیمی از افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی پرخوری می خورند و/یا پاکسازی می کنند.

  علل بی اشتهایی عصبی

علت بی اشتهایی عصبی ناشناخته است. عوامل خطر کمی برای آن، به جز زن بودن، شناسایی شده است.

عوامل ژنتیکی و محیطی (اجتماعی) در ایجاد بی اشتهایی عصبی نقش دارند. میل به لاغری در بسیاری از جوامع رایج است و چاقی ممکن است غیرجذاب تلقی شود. حتی قبل از نوجوانی، کودکان از این نگرش ها آگاه هستند و بیش از نیمی از دختران پیش از نوجوانی رژیم غذایی یا اقدامات دیگری برای کنترل وزن خود انجام می دهند. با این حال، تنها درصد کمی از این دختران به بی اشتهایی عصبی مبتلا می شوند.

عوامل دیگر، مانند حساسیت روانی، احتمالاً افراد خاصی را مستعد ابتلا به بی اشتهایی عصبی می کند. بسیاری از افرادی که به این اختلال مبتلا می شوند متعلق به طبقات متوسط یا بالاتر اجتماعی-اقتصادی هستند، دقیق و اجباری هستند و استانداردهای بسیار بالایی برای موفقیت و موفقیت دارند.

  علائم بی اشتهایی عصبی

بی اشتهایی عصبی ممکن است خفیف و گذرا یا شدید و مداوم باشد.

اولین نشانه هایی که نشان می دهد فردی در حال ابتلا به بی اشتهایی عصبی است ممکن است افزایش ملایم نگرانی در مورد رژیم غذایی و وزن بدن در فردی باشد که به طور قابل توجهی اضافه وزن ندارد. با لاغر شدن افراد، نگرانی و نگرانی در مورد وزن تشدید می شود. حتی در صورت لاغر شدن، افراد ممکن است ادعا کنند که چاق هستند، اشتباه بودن چیزی را انکار می کنند، از کاهش وزن شکایت نمی کنند و معمولاً در مقابل درمان مقاومت می کنند. حتی زمانی که دوستان و اعضای خانواده به آنها اطمینان می دهند که لاغر هستند یا به آنها هشدار می دهند که خیلی لاغر شده اند، به تلاش برای کاهش وزن ادامه می دهند. افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی هرگونه افزایش وزن را به عنوان یک شکست غیرقابل قبول در کنترل خود می دانند.

بی اشتهایی در لغت به معنای بی اشتهایی است، اما اکثر افرادی که به بی اشتهایی عصبی مبتلا هستند در واقع گرسنه هستند. خیلی ها تا زمانی که خیلی لاغر نشوند اشتهای خود را از دست نمی دهند.

همچنین افراد مبتلا به این اختلال به غذا مشغول هستند. به عنوان مثال، آنها ممکن است کارهای زیر را انجام دهند:

آنها به جای خوردن، رژیم غذایی را مطالعه می کنند و کالری می شمارند.

آنها غذا را احتکار می کنند، پنهان می کنند یا دور می اندازند.

آنها ممکن است دستور العمل ها را جمع آوری کنند.

آنها ممکن است غذاهای مفصلی برای افراد دیگر تهیه کنند.

حدود 30 تا 50 درصد از افرادی که به بی اشتهایی عصبی مبتلا هستند، با استفراغ یا مصرف مسهل خلاص می شوند. بقیه به سادگی مقدار غذایی که می خورند را محدود می کنند. آنها همچنین اغلب در مورد میزان غذا خوردن خود دروغ می گویند و استفراغ و عادات غذایی عجیب خود را پنهان می کنند. برخی از افراد نیز برای کاهش نفخ و کاهش وزن از دیورتیک ها (داروهایی که باعث می شود کلیه ها آب بیشتری دفع کنند) مصرف می کنند.

اغلب زنان مبتلا به بی اشتهایی عصبی، گاهی اوقات قبل از کاهش وزن زیاد، دوره های قاعدگی را متوقف می کنند. افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ممکن است علاقه خود را به رابطه جنسی از دست بدهند.

به طور معمول، افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی دارای ضربان قلب پایین، فشار خون پایین، دمای بدن پایین هستند و ممکن است موهای نرم و ریز روی بدن خود ایجاد کنند یا موهای زائد بدن و صورت داشته باشند. بافت ها به دلیل تجمع مایع متورم می شوند (به نام ادم). افراد معمولا نفخ، ناراحتی شکمی و یبوست را گزارش می کنند.

استفراغ خود القا می تواند مینای دندان را فرسایش دهد، غدد بزاقی در گونه ها (غدد بناگوشی) را بزرگ کند و باعث التهاب مری شود.

افسردگی شایع است.

حتی زمانی که افراد بسیار لاغر می شوند، تمایل دارند فعال بمانند و اغلب برای کنترل وزن خود بیش از حد ورزش می کنند. تا زمانی که لاغر نشوند، علائم کمی از کمبودهای تغذیه ای دارند.

تغییرات هورمونی ناشی از بی اشتهایی عصبی شامل کاهش قابل توجه سطح استروژن (در زنان)، تستوسترون (در مردان) و هورمون تیروئید و افزایش سطح کورتیزول است.

اگر افراد به شدت دچار سوءتغذیه شوند، احتمالاً تمام سیستم های اصلی بدن تحت تأثیر قرار می گیرند. تراکم استخوان ممکن است کاهش یابد و خطر پوکی استخوان را افزایش دهد.

شناخت بی اشتهایی عصبی

افرادی که به بی اشتهایی عصبی مبتلا هستند، معمولاً مشکل خود را انکار می کنند و سعی می کنند عادات غذایی غیرعادی خود را پنهان کنند تا اینکه به دنبال کمک باشند. بسیاری از افرادی که به بی اشتهایی عصبی مبتلا هستند، دقیق، اجباری و باهوش هستند و استانداردهای بسیار بالایی برای موفقیت و موفقیت دارند. این ویژگی های شخصی اغلب به آنها کمک می کند تا این اختلال را پنهان کنند. بنابراین، اعضای خانواده و دوستان ممکن است از این اختلال تا زمانی که شدید نشده است، بی اطلاع باشند.

از آنجایی که بی اشتهایی عصبی عوارض جدی و گاهی تهدید کننده زندگی دارد، اعضای خانواده و دوستان فردی که اغلب رژیم می گیرد یا بیش از حد نگران وزن است، باید بدانند که چگونه این اختلال را تشخیص دهند.

افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی اغلب کارهای زیر را انجام می دهند:

از چاق بودنشان شکایت دارند، اگرچه بسیار لاغر هستند

منکر لاغر بودن

همیشه به غذا فکر کنید

غذای آنها را اندازه بگیرید

غذا را احتکار کنید، پنهان کنید یا دور بیندازید

غذاهای مفصلی برای دیگران آماده کنید

نخوردن وعده های غذایی

تظاهر به خوردن یا دروغ گفتن در مورد مقداری که خورده اند

اجباری ورزش کنید

لباس های حجیم یا چند لایه بپوشید

خود را چندین بار در روز وزن کنید

عزت نفس خود را بر اساس لاغر بودن آنها قرار دهید

کاهش وزن سریع یا شدید می تواند باعث مشکلات تهدید کننده زندگی شود. مشکلات قلب و مایعات و الکترولیت ها (مانند سدیم، پتاسیم و کلرید) خطرناک ترین هستند:

قلب ضعیف‌تر می‌شود و خون کمتری را در بدن پمپاژ می‌کند:

ریتم قلب ممکن است غیر طبیعی شود.

افراد ممکن است دچار کم آبی و مستعد غش شوند.

سطح پتاسیم و سدیم در خون ممکن است کاهش یابد.

استفراغ و مصرف ملین ها و دیورتیک ها می تواند وضعیت را بدتر کند. مرگ ناگهانی، احتمالاً به دلیل ریتم غیر طبیعی قلب، ممکن است رخ دهد.

  تشخیص بی اشتهایی عصبی

ارزیابی یک پزشک

آزمایش هایی برای بررسی مشکلات ناشی از بی اشتهایی عصبی

از آنجا که مردم فکر نمی کنند مشکلی دارند، در برابر ارزیابی و درمان مقاومت می کنند. معمولاً توسط اعضای خانواده به مطب پزشک آورده می شوند یا به دلیل مشکل پزشکی دیگری می آیند.

پزشکان قد و وزن را اندازه گیری می کنند و از نتایج برای محاسبه شاخص توده بدنی (BMI) استفاده می کنند. پزشکان همچنین از مردم می پرسند که در مورد بدن و وزن خود چه احساسی دارند و آیا علائم دیگری دارند یا خیر. پزشکان ممکن است از پرسشنامه هایی استفاده کنند که برای تشخیص اختلالات خوردن ایجاد شده است.

پزشکان همچنین سایر اختلالات را که می توانند باعث کاهش وزن یا بی میلی به خوردن شوند، مانند اسکیزوفرنی، افسردگی، اختلالاتی که در جذب غذا تداخل دارند (سوء جذب)، سوء مصرف آمفتامین و سرطان را بررسی می کنند.

اگر افراد دارای موارد زیر باشند، احتمال بی اشتهایی عصبی بیشتر است:

محدودیت خوردن که منجر به وزن کم بدن می شود، معمولاً با BMI کمتر از 17 (یا برای کودکان، BMI کمتر از صدک 5 برای سن آنها یا کمتر از آنچه بر اساس رشد قبلی انتظار می رود – به نمودارهای رشد CDC مراجعه کنید)

ترس از چاقی

تصویر بدنی تحریف شده و/یا انکار اینکه آنها یک اختلال جدی دارند

بی اشتهایی عصبی ممکن است در کودکان و نوجوانانی تشخیص داده شود که وزن کم نکرده‌اند اما به دلیل محدود کردن مصرف غذا، آنطور که انتظار می‌رود رشد نکرده‌اند.

پزشکان همچنین معاینه فیزیکی و آزمایش خون و ادرار را برای بررسی اثرات کاهش وزن و سوء تغذیه انجام می دهند. آزمایش تراکم استخوان ممکن است برای بررسی از دست دادن تراکم استخوان انجام شود. الکتروکاردیوگرافی (ECG) ممکن است برای بررسی ریتم غیر طبیعی قلب انجام شود.

پیش آگهی بی اشتهایی عصبی

بدون درمان، نزدیک به 10 درصد از افراد مبتلا به بی اشتهایی شدید می میرند. وقتی علائم خفیف و ناشناخته باشند، عوارض شدید نادر است.

با درمان، افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ممکن است پیامدهای زیر را داشته باشند:

حدود نیمی از افراد بیشتر یا تمام وزنی را که از دست داده‌اند دوباره به دست می‌آورند و مشکلات هورمونی و سایر مشکلات جسمانی ناشی از این اختلال برطرف می‌شوند.

حدود یک چهارم برخی از آنها را بهبود می بخشد، مقداری وزن دوباره به دست می آورد، اما ممکن است به طور دوره ای به عادات غذایی قبلی خود بازگردند (عود).

یک چهارم باقیمانده عودهای مکرر دارند و به دلیل این اختلال همچنان مشکلات جسمی و روحی دارند.

کودکان و نوجوانان تحت درمان بی اشتهایی عصبی نسبت به بزرگسالان احتمال بهبودی و عوارض جانبی کمتری دارند.

  درمان بی اشتهایی عصبی

اقداماتی برای اطمینان از اینکه افراد کالری و مواد مغذی کافی مصرف می کنند

روان درمانی

برای نوجوانان، خانواده درمانی

معاینات منظم

هنگامی که موارد زیر اتفاق افتاده باشد، بازیابی سریع وزن بدن بسیار مهم است:

کاهش وزن سریع یا شدید بوده است.

وزن به کمتر از 75 درصد از وزن توصیه شده بدن کاهش یافته است.

افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند تا اطمینان حاصل شود که کالری و مواد مغذی کافی مصرف می کنند. خوردن غذای جامد بهترین درمان است، اما گاهی اوقات مکمل های مایع نیز تجویز می شود. به ندرت، افرادی که به شدت دچار سوءتغذیه هستند یا در مقابل خوردن غذا مقاومت می کنند، نیاز به تغذیه از طریق لوله ای دارند که از طریق بینی و گلوی آنها وارد معده آنها می شود (لوله بینی معده).

پزشکان همچنین مشکلات ناشی از بی اشتهایی عصبی را درمان می کنند. به عنوان مثال، اگر تراکم استخوان از بین رفته باشد، به افراد مکمل های کلسیم و ویتامین D داده می شود.

در طول بستری، مشاوره روانپزشکی و تغذیه ارائه می شود. بستری شدن در بیمارستان همچنین با خارج کردن افراد از شرایط عادی و مختل کردن عادات و رفتارهای غذایی ناکارآمد آنها کمک می کند. بنابراین، ممکن است مسیر سراشیبی را معکوس کند. با این حال، اکثر افراد به صورت سرپایی درمان می شوند.

روان درمانی که بر ایجاد عادات غذایی طبیعی و رسیدن به وزن طبیعی تاکید دارد، اغلب استفاده می شود. چنین درمانی شامل روان درمانی فردی و خانوادگی است. به طور معمول، درمان برای 1 سال کامل پس از اینکه افراد وزن از دست داده را به دست آوردند ادامه می یابد. ممکن است تا 2 سال طول بکشد.

خانواده درمانی برای نوجوانان مفید است. این می تواند تعاملات بین اعضای خانواده را بهبود بخشد و به والدین آموزش دهد که به نوجوان آسیب دیده کمک کنند تا وزن از دست رفته خود را به دست آورد.

روان درمانی برای نوجوانانی که کمتر از 6 ماه به این اختلال مبتلا بوده اند مؤثرتر است.

روان درمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی تا حدودی تمایلی به درمان یا به دست آوردن مجدد وزن ندارند.

درمان همچنین شامل مراجعه منظم به پزشک برای معاینه است. درمان اغلب شامل یک تیم از پزشکان مراقبت های بهداشتی، از جمله یک متخصص تغذیه است، که ممکن است برنامه های غذایی خاص یا اطلاعاتی در مورد کالری مورد نیاز برای بازگرداندن وزن به سطح طبیعی ارائه دهد.

هیچ داروی خاصی برای درمان بی اشتهایی عصبی وجود ندارد. با این حال، برخی از داروهای مورد استفاده برای سایر اختلالات سلامت روان، مانند اولانزاپین، ممکن است به افزایش وزن افراد کمک کند.

سخن پایانی

در زیر برخی از منابع انگلیسی زبان وجود دارد که ممکن است مفید باشد. لطفاً توجه داشته باشید که دفترچه راهنما مسئولیتی در قبال محتوای این منابع ندارد.

انجمن ملی اختلالات خوردن (NEDA): سازمان غیرانتفاعی بزرگی که دسترسی به ابزارهای غربالگری آنلاین، خط کمک، انجمن‌ها و انواع گروه‌های پشتیبانی (برخی مجازی) را فراهم می‌کند.

انجمن ملی بی اشتهایی عصبی و اختلالات مرتبط (ANAD): دسترسی به برنامه های درسی و آموزش برای متخصصان پزشکی و مراقبت های بهداشتی، و همچنین به گروه های حمایتی همتا به همتا، خودیاری، و سایر خدمات

مؤسسه ملی سلامت روان (NIMH)، اختلالات خوردن: یک مرکز تسویه حساب برای اطلاعات در مورد اختلالات خوردن، از جمله آمار شیوع، بروشورها و برگه های اطلاعاتی (به زبان اسپانیایی نیز موجود است)، کمپین های آموزشی و آگاهی، و اطلاعات مربوط به کارآزمایی های بالینی مرتبط.